“We zitten er samen in en we komen hier samen doorheen” hoor ik mezelf via Skype, Facetime of telefoon regelmatig zeggen. Ik ben wethouder in een gemeente waar we het beste openbaarvervoer netwerk hebben, op één na de meeste hotelkamers en een bijzonder gevarieerd cultureel aanbod. Normaal blog ik jullie om daar lekker over op te scheppen. Nu even niet.
De bussen rijden nog maar mondjesmaat, de hotelkamers staan leeg en voorstellingen zijn afgeblazen. Allemaal het gevolg van de Corona-maatregelen. Vanzelfsprekend sta ik volledig achter deze maatregelen en dat we hier met z’n allen gezond doorheen komen is het aller belangrijkste, maar ik zie de effecten van de maatregelen als een soort domino-effect door mijn mooie Haarlemmermeer trekken. En als wethouder wil ik iets doen. Ik probeer te helpen waar ik kan. Deze week heb ik bijvoorbeeld geïnitieerd dat supermarkten in onze gemeente ook buiten de reguliere uren bevoorraad mogen worden. Verder heb ik een eerste inventarisatie gedaan van wat er allemaal speelt.
Het openbaar vervoer staat onder grote druk. Er is nog maar een fractie aan reizigers, er zijn veel zieken en er zijn bepaalde reizigers die denken dat ze nu gratis kunnen rijden of zelfs bestuurders in het gezicht spugen. Een lichtpuntje in deze sombere tijd was dat er ook enorm snel geschakeld kan worden en er nu vervroegd onderhoud aan de Schipholtunnel mogelijk is. Het werk kan dus sneller en levert minder overlast op.
De cultuursector zat van de ene op de andere dag zonder voorstellingen, concerten, tentoonstellingen, cursussen en bijeenkomsten. Geen bezoekers, geen inkomsten. Aan het begin van de week leek het er nog op dat het een overbrugging van drie weken zou zijn en zag ik veel energie om voorstellingen te verschuiven, om exposities digitaal te doen, om onderhoud naar voren te halen en met elkaar de schouders er onder te zetten. Maar sinds we weten dat evenementen tot 1 juni niet meer mogelijk zijn, is de situatie alleen maar nijpender geworden. Ik heb veel van onze partners in het culturele veld gesproken; van het Cultuurgebouw tot onze musea, van het gemaal tot de forten en van de Stompe Toren tot Bogota, de broedplaats in Halfweg. Het piept en het kraakt op alle fronten maar ik hoor ook saamhorigheid en de zoektocht naar dingen die er wel kunnen. Ik heb enorm respect voor de energie die ik bemerk bij onze partners in cultuur.
De horeca is alweer sinds 15 maart dicht. Enkele restaurants proberen via afhalen en bezorgen nog wat omzet te genereren, maar ook dat is best lastig (als je zin hebt in een afhaalmaaltijd, steun dan onze lokale ondernemers hier). Als tweede hotelgemeente van Nederland zijn de effecten van de crisis bij ons in de gemeente enorm. Ook op het vlak van evenementen, toerisme, winkels en eigenlijk in elke branche, wordt het steeds moeilijker. De evenementen zijn in elk geval uitgesteld tot 1 juni. Eventpark Amsterdam is direct actief aan de slag gegaan om te inventariseren waar de partners behoefte aan hebben en wie er aanbod heeft voor noodsituaties. Een groot aantal hoteleigenaren, evenementenlocatie-aanbieders en overige partijen, zoals toeringcarbedrijven en organisatiebureaus, hebben kamers, personeel en meer aangeboden voor mogelijke overloop in ziekenhuizen (gelukkig nu nog niet nodig) of ander gebruik. Dat vind ik geweldig! Er zijn direct initiatieven opgestart om de lokale middenstand te ondersteunen en er wordt intensief samengewerkt. Wat een helden!
Toch is het soms ook frustrerend om nog maar weinig te kunnen en ik voel me vaak machteloos. Wachten op de regels van het rijk voor ondersteuning van ondernemers, het inregelen van loketten, zaken waar je geen invloed op hebt et cetera.
Daarnaast proberen we ons normale werk als gemeente zo veel als mogelijk te blijven doen. Ik heb bewondering (en ik geniet) van de inzet van iedereen die op afstand zo kneiterhard aan het werk is. Als het kan, moeten we ook juist nu “gewone” plannen blijven maken en besluiten nemen. Daarmee bieden we perspectief voor na Corona, kunnen delen van de economie blijven draaien en hebben we straks minder in te halen als alles hopelijk weer “normaal” wordt.
Zo hebben we deze week besluiten genomen over de Zuidasdok, waar Sybilla Dekker, gezaghebbende derde, een sterk rapport over schreef en als aanbeveling meegaf ‘’niets doen is geen optie’’. Rijk, Amsterdam en de Vervoerregio Amsterdam willen haar adviezen opvolgen. En we bespraken het project Duinpolderweg, waar de provincie Noord-Holland het voorgenomen besluit voorlegde om te stoppen met het hele project en alleen door te gaan met de verbreding van de Bennebroekerweg. In Haarlemmermeer hebben we daar een dubbel gevoel over, aan de ene kant schept het duidelijkheid en kunnen we ergens beginnen maar aan de andere kant is er geen zicht op een totaaloplossing om de leefbaarheid en bereikbaarheid van de kleine kernen op te lossen.
Mijn gezin en ik zijn gelukkig nog gezond, maar ook bij mijn naaste collega’s is het virus toegeslagen. Ik hoop dat ze snel weer opknappen en dat iedereen zich aan de maatregelen houdt. Want gezondheid blijft toch het allerbelangrijkste. Ik ben wethouder, geen dokter, maar doe wel wat ik kan om hier samen doorheen te komen.
